بی تومهتاب شبی باز ازآن کوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم

شوق دیدارتولبریزشدازجام وجودم

شدم آن عاشق دیوانه که بودم

درنهانخانه ی جانم گل یاد تودرخشید

باغ صدخاطره خندیدعطرصدخاطره پیچید

یادم آمدکه شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم

پرگشودیم ودرآن خلوت دل خواسته گشتیم

ساعتی برلب آن جوی نشستیم

توهمه رازجهان ریخته درچشم سیاهت

من همه محوتماشای نگاهت آسمان صاف وشب آرام

بخت خندان وزمان رام خوشه ی ماه فروریخته درآب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب وصحراوگل وسنگ همه دل داده به آوازشباهنگ

یادم آمد تو به من گفتی:ازاین عشق حذرکن

لحظه ای چندبراین آب نظرکن...

آب آیینه ی عشق گذران است

توکه امروزنگاهت به نگاهی نگران است

باش فرداکه دلت با دگران است

تافراموش کنی چندی ازاین شهرسفرکن

باتو گفتم:حذرازعشق ندانم،

سفرازپیش توهرگزنتوانم،نتوانم

روز اول که دل من به تماشا ی توپرزد

چون کبوترلب بام تونشستم توبه من سنگ زدی

من نرمیدم نگسستم

بازگفتی:که توصیادی ومن آهوی دشتم

تابه دام تودرافتم همه جاگشتم وگشتم

حذرازعشق ندانم،نتوانم

اشکی ازشاخه فروریخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد وبگریخت

اشک درچشم تولرزیدماه برعشق توخندید

یادم آید که دگرازتوجوابی نشنیدم

پای دردامن اندوه کشیدم،نگسستم نرمیدم

رفت درظلمت غم آن شب وشبهای دگرهم

نگرفتی دگرازعاشق آزرده خبرهم!

نکنی دیگرازآن کوچه گذرهم!